มาเป็นพ่อค้าตลาดนัด...ได้ไง?

        "งานคือเงิน...เงินคือ...งานบันดาลสุข..." ผมว่าบทกลอนนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นะ...ในเมื่อคนเรายังมีกิเลสอยู่ เงินสามารถที่จะบันดาลให้ได้มาซึ่งหลายสิ่งหลายอย่าง รวมทั้งเป็นสิ่งที่จำเป็นมากซะด้วย...แต่เราจะทำอย่างไร? ถึงจะได้เงินมาให้มาก และเพียงพอต่อความต้องการ สนองความอยากมีอยากได้ของเราเองและครอบครัว...
         ผมก็เป็นคนหนึ่งหล่ะครับ...ที่อยากจะมีงานทำดีๆ มีเงินเดือนเยอะๆ เพื่อที่จะได้มีเงินเพียงพอต่อความต้องการ หรือเพียงพอต่อความทะยานอยากของตัวเราเอง...(ต้องหาเงินเองครับไม่มีมรดก)ผมจึงผ่านงานมาเยอะครับกว่าจะได้มาเป็นพ่อค้าขายของตามตลาดนัดในปัจุบัน...แต่ละอาชีพผมว่ามันก็ดีหมดแหล่ะครับมันอยู่ที่ตัวเราว่าเราพอใจในอาชีพนี้หรือยัง...ถ้าเราพอใจหรือรักในอาชีพที่ทำก็ทำได้ยาวครับ...ตอนผมเรียนมัธยมอยู่ที่พัทยา ผมก็หาเงินเรียนโดยการไปถ่ายรูปกรุ๊ปทัวร์จีนไต้หวัน สิงคโปหรือฮ่องกง... ครับ(ทำกับลุง) ก็รายได้ดีครับ...มีเงินใช้จ่ายอย่างฟุ้มเฟือย อาชีพนี้ผมว่าน่าจะไปได้ดีนะ...แต่ปัญหามันก็มีครับพอรายได้ดีหน่อย พวกไกด์หรือคนเรือก็แย่งทำซะเอง...จากได้กรุ๊ปทัวร์เยอะๆก็ลดน้อยลง...จนไม่มีเหลือแหละครับ ก็ต้องหาอย่างอื่นทำ...แล้วจะหาอะไรทำหล่ะครับ มหาวิทยาลัยก็เรียนไม่จบมีวุฒิแค่ ม.6 เอง อยู่พัทยาแรกๆก็สมัครทำงานโรงแรม หน่ะสิครับ โรงแรมตั้งเยอะแยะ...วุฒิเท่าเรานี้ทำได้สบาย...
         สมัครงานโรงแรม...แรกเลยสมัครเป็นเด็กเสริฟ...ครับ ภาษาโรงแรมเรียกเวสเตอร์ ก็ไม่ทันได้เสริฟหรอกครับลาออกก่อน(โรงแรมเพิ่งสร้างรุ่นบุกเบิก)...ก็ไปหาสมัครโรงแรมอื่นที่ดีกว่า ดูหรูกว่า เงินดีกว่า...แต่สมัครครั้งหลังๆผมจะสมัครตำแหน่งที่เขารับสายอาชีพโดยเฉพาะครับคือพวกเสมียนฝ่ายบุคคล เสมียนจัดซื้อ หรือสโตร์คริปเปอร์ ผมกล้าสมัครครับเพราะถึงจบสายสามัญแต่ผมพิมพ์ดีดเป็นครับ...ผมได้ทำและผ่านงานมาหลายโรงแรมมาก ได้ใบผ่านงานมาหลายใบครับ...เอ่อ...ผมลืมเล่าครับงานโรงแรมถ้าตำแหน่งดีๆมีทริป เยอะๆ ก็ต้องใช้เส้นสายเหมือนกันนะครับ...แต่ผมไม่เคยใช้เส้นเลยครับ...
          ทำงานโรงแรมได้หลายปีเหมือนกันครับ...แต่งตัวหล่อทุกวัน ฝูกไทด์ ใส่เชิ้ต ดูเท่ห์นะ...แต่เงินเดือนน้อย...แล้วเราก็แต่งงานมีครอบครัวแล้วด้วยรายจ่ายก็เพิ่ม ...เห็นเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันไปทำงานโรงงานแถวแหลมฉบังเงินเดือนเยอะ มีรถยนต์ขับกันแล้ว เอ่อ...เงินคงดีกว่าโรงแรมเยอะ เลยไปหาสมัครงานแถวแหลมฉบังที่เพื่อนทำอยู่เป็นโรงงานผลิตยางรถยนต์ยี่ห้อดัง เงินเดือนดีมากครับ ค่า O.T. ก็ได้ มีค่ารถให้ สวัสดิการเยี่ยม แต่ทำได้เดือนเดียวครับ (เพราะผมไม่ชอบทำงานเป็นกะ...) ก็เลยต้องเปลี่ยนงานก็วนเวียนอยู่ในงาน โรงงานเหมือนเดิมแหล่ะครับ ตอนหลังผมได้เป็นเจ้าหน้าที่จัดซื้อเลยนะครับ ทำงานกับญี่ปุ่นโดยตรงเป็นโรงงานผลิตท่อส่งแก๊สที่อ่าวอุดมเงินเดือนดี O.T. เยี่ยม แต่ทำกับญี่ปุ่นนี้ต้องทนหน่อยนะครับ ทำอะไรไม่ถูกใจมันด่าไม่ไว้หน้าเลยหล่ะ...มีครั้งนึงผู้จัดการโรงงานเป็นญี่ปุ่น มันด่าผมและตบโต๊ะใส่ผมต่อหน้าคนอื่น ผมเลยด่ามันและตบโต๊ะใส่มันแล้วเดินออกจากโรงงานกับบ้านเลย...ต้องหางานใหม่อีกแล้วสิเรา... (อย่าเอาอย่างนะครับไม่ดี)
            พอสมัครงานใหม่ ผมได้ที่โรงงานผลิตรถยนต์ชื่อดังที่แหลมฉบังครับ โอ้โห...โรงงานนี้ใครๆก็อยากจะเข้าทำครับ โบนัสประจำปีจะได้เยอะกว่าทุกโรงงานในเขตแหลมฉบัง เงินเดือนก็ดี ถ้าขยันๆก็มี O.T. ให้ทำ กะก็ไม่ต้องเข้า (ตอนระยะหลังมีเข้ากะครับ...ได้ค่ากะแต่ผมเลือกไม่เข้ากะ) ผมคิดว่าคงจะอยู่บริษัทนี้แหละจนกว่าจะเกษียณ...แต่ทำไปเรื่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกันครับ ผมทำได้สัก 4-5 ปีเห็นจะได้ ก็ไม่ไหวเหมือนกันครับ เป็นภูมิแพ้ซึ่งได้รับควันพิษจากห้องผสมสีรถยนต์ครับ อีกอย่างผมเป็นคนตรงที่ชอบชนเมื่อเห็นว่าสิ่งไหนผิด ก็เลยไม่ก้าวหน้าเหมือนพวกที่คอยประจบ สอพอ เลี้ยงเหล้าหัวหน้าและไหลตามน้ำ...ก็มีความคิดที่อยากจะลาออก แต่เราจะไปทำอะไรกินหล่ะ อายุก็เริ่มมากแล้วลูกก็มีตั้ง 2 คน ยังต้องเรียนต้องกินต้องใช้  เอาหล่ะวะ...ผมเห็นแถวแหลมฉบังมีตลาดนัด ตอนพักเที่ยงเลยออกไปจองล๊อคไว้...แรกๆก็เอาพระเครื่องไปวาง ก็พอจะขายได้กำไล เช่ามาขายไป แล้วผมก็สังเกตุ ดูร้านขายเสื้อผ้าได้ยินเขาคุย วันนี้ขายได้ 2 พัน อีกร้านขายได้ 5 พัน บางร้านบอกขายไม่ได้เลยได้แค่ 1,500 เอง เฮ้ย... มันบอกว่าขายไม่ได้ แต่ยังเยอะกว่าค่าแรงขั้นต่ำเราอีก  อย่ากะนั้นเลยเรารับโบนัสแล้วลาออกเลยดีกว่า...แต่ก่อนลาออกผมก็ซื้อรถ ของบริษัทที่ผมทำอยู่ เป็นรถสี่ประตู เพื่อเอามาไว้ขนของไปขายตลาดนัด(ก่อนหน้านั้นใช้รถเก๋งนิสสันขายของไม่สะดวกครับ...)
             พอรับโบนัสเสร็จผมก็ลาออกเลยครับ...หัวหน้ายังถามเลยว่าคิดดีแล้วหรือจะออกไปทำอะไรกิน เลยบอกไปว่าผมจะไปขายของตลาดนัดครับ...ผมมีความรู้สึกว่าจะโดนยิ้มเยาะด้วยครับ(หัวหน้าไม่ถูกชะตากันครับ) แล้วหัวหน้าก็ยังพูดอีกว่า จะไหวเหรอไปเป็นพ่อค้าเร่...ร่อนตามตลาดนัด... ผมไม่ตอบครับ...แต่ออกจากบริษัทอย่างสบายใจ โล่งใจ ผมคิดว่าผมได้ออกมาใช้ความคิดสร้างสรรค์ที่ผมพอจะมีบ้าง แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้เมื่ออยู่ในรูปแบบของลูกจ้าง... ผมไม่ต้องไปนั่งคอยเถียงกับใครนอกจากตัวเราเองและภรรยา...แฮะ แฮะ.. และถ้าเรามีความขยันมากเงินก็เป็นของเรา ถ้าเรามีความคิดดีๆ มันก็คิดให้เราได้...ไม่ได้คิดให้คนอื่นได้ ผมคิดว่าแรงของเราถ้าทำเยอะก็ได้เยอะเป็นของเรา เหมือนทำ O.T. ให้บริษัทแต่เราทำให้เขา...      งานบริษัทก็ดี งานทุกงานก็ดี เป็นงานที่ดี แต่มันอยู่ที่เราว่ามันดีสำหรับเราหรือยัง...เราพอใจในงานที่ทำหรือยัง...ส่วนตัวผมขอลาแล้วสำหรับงานลูกจ้าง ...เป็น "พ่อค้าตลาดนัด" ดีกว่า (แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับกิเลสที่ยังมีอยู่...ตราบใดที่ยังมีสมองคิดอย่างไม่มีขีดจำกัด...)